De zaak Robert M. in cassatie. De ouders van de slachtoffers als benadeelde partij in het strafproces: hun verplaatste schade en proceskosten

• De feiten

  Op 16 september 2014 heeft de Hoge Raad arrest gewezen in de zaak van Robert M., die ook bekendstaat als ‘de Amsterdamse zedenzaak’ en ‘het Hofnarretje’. Het Gerechtshof Amsterdam heeft de verdachte bij arrest van 26 april 2013 veroordeeld tot negentien jaren gevangenisstraf en tbs met bevel tot verpleging van overheidswege wegens het begaan van tachtig zedendelicten jegens jonge tot zeer jonge kinderen, alsmede wegens het bezit, verspreiden en vervaardigen van een enorme hoeveelheid kinderpornografie en het daarvan een gewoonte maken. Daarnaast heeft het hof onder meer beslist over de vordering van 56 benadeelde partijen.

• Beoordeling

  Verdachte heeft cassatie ingesteld en namens hem zijn tien middelen van cassatie voorgesteld, waarvan het negende en het tiende middel betrekking hebben op de vordering van de benadeelde partijen. Namens een groot aantal van de benadeelde partijen zijn vijf middelen van cassatie voorgesteld. De Hoge Raad heeft de acht middelen die namens de verdachte zijn ingediend betreffende de eigenlijke strafzaak en het negende middel betreffende de vordering van de benadeelde partijen afgedaan met artikel 81 lid 1 van de Wet op de rechterlijke organisatie (Wet RO). Hetzelfde geldt voor drie middelen van de benadeelde partijen. De Hoge Raad oordeelt in zijn arrest over de kosten van rechtsbijstand en over de materiële schade van de benadeelde partijen, en overweegt als volgt:

  ‘2. Beoordeling van het tiende namens de verdachte voorgestelde middel
  2.1. Het middel klaagt over het oordeel van het Hof dat de door de benadeelde partijen gevorderde kosten voor rechtsbijstand toewijsbaar zijn.
  2.2.1. Blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep hebben de raadslieden van de verdachte aldaar het woord gevoerd overeenkomstig de in het dossier gevoegde pleitnota. Deze pleitnota houdt onder het opschrift “Proceskosten” het volgende in:

  “Er is een groot verschil in de gevorderde proceskosten. Ex artikel 592a Sv gaat het om kosten van de benadeelde partij. Niet om kosten van een slachtoffer, of om kosten van de ouders van een slachtoffer. De ‘benadeelde partij’ is in zoverre beperkter.
  Kosten voor het bijwonen van de terechtzitting, voor het opstellen van spreekrechtverklaringen e.d. vallen in onze visie volgens de wetgever niet onder het bereik van artikel 592a Sv.
  Ik wijs nog op de Aanbeveling civiele vordering en schadevergoedingsmaatregel van de Raad voor de Rechtspraak. Onder punt 24 wordt verwezen naar rechtspraak van de Hoge Raad waarin is bepaald dat het proceskostensysteem (voorheen liquidatietarief) van het Wetboek van Burgerlijke rechtsvordering kan worden toegepast. Een dergelijk systeem is eerlijker en doet meer recht aan het karakter van het civiele recht. De Hoge Raad heeft in september 2012 hantering van het liquidatietarief als proceskosten van de benadeelde partij expliciet goedgekeurd. Ik bepleit, zo u de benadeelde partijen al ontvankelijk zou verklaren, dit proceskostensysteem toe te passen zoals de rechtbank in eerste aanleg ook heeft gedaan.
  Ik zie in de rechtspraak van het afgelopen jaar een lijn dat steeds meer rechters het liquidatietarief hanteren. In enkele gevallen op basis van kantonzaken, in enkele gevallen op basis van niet-kantonzaken. Wat hiervan ook zij, we verzoeken u ten aanzien van de proceskosten het liquidatietarief te hanteren.”

  2.2.2. Het Hof heeft de vorderingen van de benadeelde partijen tot schadevergoeding toegewezen tot de bedragen genoemd in de bestreden uitspraak, de vorderingen ter zake van immateriële schade deels toegewezen en deels afgewezen en de benadeelde partijen voor het overige niet-ontvankelijk verklaard in hun vorderingen.
  2.2.3. Het Hof heeft de verdachte veroordeeld “in de door de benadeelde partijen gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan deze uitspraak begroot op € 95.307,57” en heeft daartoe het volgende overwogen:

  “De op dit onderdeel gevorderde bedragen voor de rechtsbijstand die door onderscheidenlijk mrs. Korver, Soeteman en Julius is verleend, zullen worden toegewezen. Het hof ziet, anders dan door de verdediging is bepleit, geen aanleiding het liquidatietarief toe te passen, aangezien dit standaardtarief onvoldoende recht doet aan de uitzonderlijke aard en omvang van deze zaak. Het hof acht geen der gevorderde bedragen buitensporig en door de specificaties en declaraties is genoegzaam aangetoond dat deze kosten daadwerkelijk zijn gemaakt.”

  2.3. Voor zover het middel erover klaagt dat de toegewezen kosten deels zijn gemaakt ten behoeve van benadeelde partijen die in hun vorderingen geheel of gedeeltelijk niet-ontvankelijk zijn verklaard, miskent het middel dat die enkele omstandigheid niet eraan in de weg staat dat de uitspraak een beslissing dient te bevatten over de verwijzing in de door de benadeelde partijen gemaakte kosten en voorts dat die enkele omstandigheid niet meebrengt dat het Hof gehouden was de ten behoeve van die benadeelde partijen gemaakte kosten geheel of gedeeltelijk af te wijzen.
  Voor het overige faalt het middel omdat het miskent dat de wettelijke voorschriften met betrekking tot de motivering van rechterlijke uitspraken zich niet uitstrekken tot de daarin opgenomen beslissing omtrent het bedrag der kosten noch tot de vaststelling van wat tot die kosten moet worden gerekend (vgl. HR 29 mei 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB1819, NJ 2002/123, rov. 5.9.4).

  3. Beoordeling van het tweede en het vijfde namens de benadeelde partijen voorgestelde middel
  3.1. Het vijfde middel klaagt dat het Hof ten onrechte, althans niet toereikend gemotiveerd – kort gezegd – de door de kinderen, daarin vertegenwoordigd door hun ouders, ingediende vorderingen met betrekking tot de materiële schade niet heeft toegewezen.
  3.2. Het Hof heeft ten aanzien van de vorderingen van de benadeelde partijen onder het opschrift “De vorderingen tot schadevergoeding van de ouders” het volgende overwogen:

  “Inleidende opmerkingen
  (…)
  De door vele ouders ingediende vorderingen tot schadevergoeding zien op geleden materiële en immateriële schade die aan de ouders en hun kinderen is toegebracht door de verdachte. (…) In de strafrechtelijke procedure is weliswaar voorzien in een rechtsingang voor de beoordeling van civielrechtelijke vorderingen, maar deze rechtsingang heeft slechts een beperkt bereik: zij staat alleen open voor slachtoffers van strafbare feiten. Voordat het hof in deze strafzaak kan toekomen aan de vraag of aan de ouders of de kinderen naar burgerlijk recht een aanspraak op schadevergoeding toekomt, moet dus eerst worden beoordeeld of zij voldoen aan de specifieke criteria voor slachtofferschap als bedoeld in het Wetboek van Strafvordering. Dat dit voor de kinderen het geval is, staat buiten kijf en behoeft dan ook geen nadere bespreking. De vraag of ook de ouders slachtoffer zijn, zal het hof hierna bespreken.

  De civielrechtelijke positie van de ouders
  Inzake het vorderen van schadevergoeding ter zake van de door M. gepleegde feiten zijn voor wat betreft de ouders drie civielrechtelijke posities te onderscheiden:
  a. namens hun kind(eren) ter zake van de door het kind zelf geleden immateriële schade en vermogensschade; de ouders treden hier op als de wettelijke vertegenwoordigers van het kind;
  b. voor zichzelf, op de grond dat de verdachte (ook) jegens de ouders onrechtmatig heeft gehandeld;
  c. voor zichzelf, op de grond dat de ouders als gevolg van de feiten kosten hebben gemaakt ten behoeve van hun kind(eren), waarbij het gaat om kosten die het kind, als het ze zelf zou hebben gemaakt, van de verdachte had kunnen vorderen (de zogenaamde verplaatste schade).
  Niet in geschil is dat de ouders in hun hoedanigheid van wettelijke vertegenwoordiger schadevergoeding kunnen vorderen (positie a).
  (…)
  Slachtoffers van delicten zijn sinds 2011 als afzonderlijke procesdeelnemers in het Wetboek van Strafvordering opgenomen. De hun toegekende rechten kunnen in beginsel alleen door henzelf worden uitgeoefend, al dan niet via een advocaat die hen bijstaat of iemand die hen vertegenwoordigt. Daarop bestaan twee uitzonderingen: 1) ook anderen dan de slachtoffers kunnen het spreekrecht uitoefenen, en 2) indien het slachtoffer is overleden, komen bepaalde rechten aan de nabestaanden toe. Het is alleen het slachtoffer dat een vordering tot schadevergoeding kan indienen.
  (…)
  Het voorgaande brengt mee dat ouders in de onderhavige strafrechtelijke procedure niet kunnen worden ontvangen in hun eigen vorderingen. Dit betekent geenszins dat de verdachte niet aansprakelijk zou zijn voor de door de ouders in zoverre gestelde schade, maar dat het aan de burgerlijke rechter is om die aansprakelijkheid vast te stellen. Dit geldt zowel voor de schade die de ouders zelf hebben geleden als voor de kosten die zij ten behoeve van de kinderen hebben gemaakt en die als zogeheten verplaatste schade als bedoeld in artikel 6:107 van het Burgerlijk Wetboek voor vergoeding in aanmerking zouden kunnen komen. Aangezien het ook bij een op die bepaling gebaseerde vordering gaat om een vordering van de ouders uit eigen hoofde en niet om een vordering van de kinderen zelf, staat ook hier de omstandigheid dat de ouders geen slachtoffer zijn in de zin van de artikelen 51a e.v. Sv in de weg aan de ontvankelijkheid van hun vorderingen in zoverre.
  Op grond van het hiervoor overwogene moet geconcludeerd worden dat het hof slechts bevoegd is de vorderingen tot vergoeding van de door de kinderen geleden immateriële schade – welke vorderingen door de ouders als hun wettelijke vertegenwoordigers zijn ingediend – inhoudelijk te beoordelen.”

  (…)
  3.5. Het Hof heeft de vorderingen van de benadeelde partijen tot schadevergoeding toegewezen tot de bedragen genoemd in de bestreden uitspraak, de vorderingen ter zake van immateriële schade deels toegewezen en deels afgewezen en de benadeelde partijen voor het overige niet-ontvankelijk verklaard in hun vorderingen. Aldus heeft het Hof ook de benadeelde partijen voor zover het betreft de vorderingen van de kinderen, daarin vertegenwoordigd door hun ouders, ter zake van geleden materiële schade niet-ontvankelijk verklaard. De bestreden uitspraak bevat niet een motivering van deze laatstgenoemde niet-ontvankelijkverklaring. Nu ’s Hofs oordeel in zoverre zonder motivering niet begrijpelijk is, klaagt het middel daarover terecht.
  3.6. Dit leidt evenwel niet tot cassatie nu thans reeds vaststaat dat na verwijzing of terugwijzing van de zaak de vorderingen van de benadeelde partijen op de voet van art. 361, derde lid, in verbinding met art. 415 Sv in zoverre niet-ontvankelijk zullen worden verklaard op de grond dat vorderingen als de onderhavige een onevenredige belasting van het strafgeding opleveren. Immers, het Hof dat na verwijzing of terugwijzing op de vorderingen van de benadeelde partijen dient te beslissen, zou dan per benadeelde partij per onderdeel van de gevorderde vergoeding ter zake van geleden materiële schade moeten vaststellen of het betreft schade van het kind die als rechtstreekse schade in de zin van art. 51f, eerste lid, Sv is aan te merken, dan wel verplaatste schade in de zin van art. 6:107 BW of schade van de ouder(s) zelf. In redelijkheid kan niet anders worden geoordeeld dan dat dit – in deze zaak – een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.
  3.7. Op diezelfde grond dat die vaststelling een onevenredige belasting van het strafgeding zou opleveren, kan ook het tweede middel – dat is gericht tegen het oordeel van het Hof dat de benadeelde partijen niet-ontvankelijk zijn in hun vorderingen voor zover zij aanspraak maken op kosten die moeten worden aangemerkt als verplaatste schade in de zin van art. 6:107 BW – niet tot cassatie leiden.’

• Commentaar¹xVgl. ook de uitgebreide conclusie van A-G Harteveld bij dit arrest.

  De materiële schade

  • Wie is het slachtoffer?

  De ouders van de slachtoffers hebben zich namens de kinderen gevoegd als benadeelde partij. Zij hebben niet alleen schade van hun kinderen opgevoerd, maar tevens hun eigen materiële en immateriële schade. De beperkte mogelijkheid voor de ouders om hun schade en de schade van hun kinderen te verhalen als benadeelde partij blijkt in deze zaak op pijnlijke wijze. Nog afgezien van de vraag of zij in een civiele procedure wel (al) hun schade met succes zouden kunnen vorderen. Hiervan was het hof zich bewust en begon het onderdeel betreffende de benadeelde partij in zijn arrest met het erkennen van het leed van de slachtoffers en hun ouders met onder meer de volgende overweging:

  ‘Het is onmiskenbaar dat de handelingen van de verdachte een enorme impact hebben gehad – en nog steeds hebben – op de gezinnen waartoe de misbruikte kinderen behoren. De lichamelijke en seksuele integriteit van de kinderen is ernstig geschonden en vele kinderen zijn psychisch mogelijk voor het leven getekend. Voor de ouders is de wetenschap van het misbruik van hun kind een traumatische aangelegenheid, ook in de gevallen dat bij de desbetreffende kinderen destijds en momenteel geen fysieke afwijkingen of gedragsveranderingen waarneembaar zijn.’

  In het dagelijkse taalgebruik zullen wij, naast de kinderen, in dit geval ook de ouders het slachtoffer van de gepleegde misdrijven noemen. Het strafrecht hanteert echter een beperkte opvatting van het begrip slachtoffer. Ingevolge artikel 51a lid 1 van het Wetboek van Strafvordering (Sv) wordt als slachtoffer aangemerkt ‘degene die als rechtstreeks gevolg van een strafbaar feit vermogensschade of ander nadeel heeft ondervonden’, Deze definitie is in de wet opgenomen bij invoering van de Wet ter versterking van de positie van het slachtoffer in het strafproces (hierna: Wet versterking positie slachtoffer).²xWet van 17 december 2009, Stb. 2010, 1, in werking getreden op 1 januari 2011, Stb. 2010, 291. Hiermee is aangesloten bij artikel 6:95 van het Burgerlijk Wetboek (BW), opdat er geen discrepantie zal ontstaan in de uitleg van de verschillende soorten schade die voor vergoeding in aanmerking komen.³xKamerstukken II 2004/05, 30143, 3, p. 4 (MvT). Verder is met het gebruik van de term ‘rechtstreeks’ aansluiting beoogd bij degene die zich kan voegen als benadeelde partij (art. 51f lid 1 Sv). Volgens dit artikel kan slechts degene die rechtstreeks schade heeft geleden door een strafbaar feit zich voegen als benadeelde partij in het strafproces. Uit de totstandkomingsgeschiedenis van de Wet Terwee,⁴xWet van 23 december 1992, Stb. 1993, 29. de voorloper van de Wet versterking positie slachtoffer, valt op te maken dat van rechtstreekse schade sprake is indien iemand is getroffen in een belang dat door de overtreden strafbepaling wordt beschermd. In het algemeen beschermen strafbepalingen niet het belang van rechtsopvolgers noch dat van derde-belanghebbenden, zodat doorgaans alleen het slachtoffer zelf zich als benadeelde partij kan voegen in het strafproces.⁵xKamerstukken II 1989/90, 21345, 3, p. 11 (MvT). Al bij de totstandkoming van de Wet Terwee is aan deze kring voegingsgerechtigden door de wetgever uitbreiding gegeven tot de directe nabestaanden met betrekking tot schade die is ontstaan, indien het slachtoffer als gevolg van het strafbaar feit is overleden (art. 51f lid 2 Sv). De wetgever heeft met de Wet versterking positie slachtoffer geen wijziging willen aanbrengen aan deze kring van voegingsgerechtigden zoals deze door de Wet Terwee is getrokken.⁶xKamerstukken II 2004/05, 30143, 3, p. 4 (MvT). Als gevolg hiervan heeft het slachtofferbegrip een beperkte betekenis. Dit leidt tot de conclusie dat de ouders, tegen wie de gepleegde misdrijven niet waren gericht, noch als slachtoffer, noch als benadeelde partij zijn aan te merken. Het hof overweegt hierbij ook – kort gezegd – dat de slachtoffers van de misdrijven waar het hier om gaat, de kinderen zijn die fysiek zijn misbruikt (art. 244 en 247 van het Wetboek van Strafrecht, Sr) en de kinderen van wier misbruik beeldopnamen bestaan (art. 240b Sr). Uit de tekst en de wetsgeschiedenis van deze strafbepalingen volgt niet, aldus het hof, dat hiermee tevens is beoogd de belangen van de ouders, zoals het recht op familieleven (art. 8 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, EVRM), te beschermen.

  Alle argumenten die namens de ouders in dit verband zijn aangevoerd om de ouders toch als slachtoffer en als benadeelde partij aan te merken, ketsen op het vorenstaande af. Voor een ruimere uitleg van het begrip ‘rechtstreeks’ in de artikelen 51a lid 1 en 51f lid 1 Sv acht het hof geen plaats, gelet op de wetsgeschiedenis en de bedoeling van de wetgever. Het oordeel van het hof dat het (thans) niet aan de rechter is om van de nog vrij recent uitdrukkelijk door de wetgever beoogde beperkte opvatting van het begrip slachtoffer in de zin van artikel 51a Sv af te wijken, komt niet als een verrassing. Een andersluidend oordeel van het hof zou de rechtsvormende taak van de rechter te buiten gaan.⁷xAldus ook A-G Harteveld in zijn conclusie (par. 17.2) bij dit arrest. De Hoge Raad doet de cassatiemiddelen (I, III en IV) die hierop betrekking hebben zonder motivering af.

  •Verplaatste schade

  Het hof oordeelt als gevolg van het vorenstaande dat de ouders in de strafrechtelijke procedure niet kunnen worden ontvangen in hun eigen vorderingen. Dit geldt voor de schade die zij zelf hebben geleden, maar ook voor de schade van hun kinderen die zich naar hen heeft verplaatst. Op grond van artikel 6:107 BW hebben zij voor deze verplaatste schade weliswaar een eigen vorderingsrecht, maar dat kunnen zij niet in het strafproces uitoefenen, omdat zij niet behoren tot de kring van voegingsgerechtigden. Tot dusver niets bijzonders.

  De ouders hebben de materiële schade echter niet alleen uit eigen hoofde gevorderd, maar ook als wettelijk vertegenwoordigers, als schade van hun kinderen. Hiervan heeft het hof slechts gezegd dat deze vorderingen niet-ontvankelijk zijn, maar niet waarom dat zo is. De vordering kan schade betreffen van het kind zelf. Gelet op de zeer jonge leeftijd van de kinderen is dat niet waarschijnlijk, maar het hof heeft dit niet vastgesteld. Voor de hand liggend is dat (een deel van) de gevorderde materiële schade verplaatste schade betreft. Als schade is verplaatst naar de ouders, betekent dat echter niet dat deze niet door de kinderen, daarin vertegenwoordigd door de ouders, kan worden gevorderd. In de woorden van de Hoge Raad in het arrest Rijstate/X:

  ‘(…) het feit dat art. 6:107 BW, onder de in die bepaling genoemde omstandigheden, aan derden een eigen recht op schadevergoeding toekent, [doet] niet af aan de bevoegdheid van het slachtoffer om, in een geval als het onderhavige, ook zelf vergoeding van deze schade te vorderen. Daarbij verdient aantekening dat, indien de aansprakelijke persoon de schade heeft vergoed aan de derde die de kosten daadwerkelijk heeft gemaakt, hij ook tegenover het slachtoffer is bevrijd, en omgekeerd.’⁸xHR 5 december 2008, ECLI:NL:HR:2008:BE9998, NJ 2009/387 m.nt. J.B.M. Vranken (Rijnstate/X). Vgl. Oosterveen & Frenk, T&C Burgerlijk Wetboek, art. 6:107 BW, aant. 3.

  De kinderen kunnen de verplaatste schade ook zelf vorderen. Dit heeft het hof blijkbaar over het hoofd gezien.⁹xAnders: Hof ’s-Hertogenbosch 2 mei 2011, ECLI:NL:GHSHE:2011:BQ3141, dat het wel mogelijk achtte dat ouders de (verplaatste) schade konden vorderen, omdat de kosten waren gemaakt op grond van hun verzorgingsplicht ex art. 1:247 BW voor het minderjarige slachtoffer.

  Het arrest van het hof heeft op dit onderdeel wel enige gevolgen gehad voor de praktijk. De redenering van het hof dat als er verplaatste schade is, deze niet kan worden gevorderd, omdat de ouders geen slachtoffer zijn in de zin van artikel 51a e.v. Sv, is in de lagere rechtspraak in strafzaken regelmatig overgenomen.¹⁰xRb. Oost-Brabant 28 mei 2014, ECLI:NL:RBOBR:2014:2882; Rb. Midden-Nederland 4 maart 2014, ECLI:NL:RBMNE:2014:3272; Rb. Midden-Nederland 23 december 2013, ECLI:NL:RBMNE:2013:7441; Rb. Amsterdam 12 juli 2013, ECLI:NL:RBAMS:2013:4227. En ook na dit arrest van de Hoge Raad wordt de redenering blijkbaar nog gevolgd.¹¹xRb. Oost-Brabant 24 november 2014, ECLI:NL:RBOBR:2014:7127.

  In de toekomst zullen de ouders waarschijnlijk wel een eigen vorderingsrecht krijgen in de voegingsprocedure. Het vorig jaar in consultatie gegeven conceptwetsvoorstel schadevergoeding voor zorg- en affectieschade creëert deze mogelijkheid.¹²xTe raadplegen via <www.internetconsultatie.nl/wetsvoorstel_zorg_en_affectieschade>. Het betreft een voorontwerp dat wil voorzien in de mogelijkheid voor een volledigere vergoeding van schade die naasten lijden doordat zij zorg verlenen aan een slachtoffer, en daarnaast ook de mogelijkheid opent voor schadevergoeding van immateriële schade (affectieschade) van naasten en nabestaanden indien een slachtoffer ernstig letsel heeft opgelopen of is overleden. Hiertoe wordt een voorstel gedaan om de artikelen 6:107 en 6:108 BW te wijzigen. In artikel II van het voorstel wordt artikel 51f lid 2 Sv uitgebreid, zodat de gerechtigden op de vergoeding van affectieschade zich hiervoor zelfstandig kunnen voegen als benadeelde partij. Tevens biedt het voor de naasten de mogelijkheid om zorgschade te vorderen (art. 107 lid 1 onder b ontwerp-BW) en wordt het voor derden in het algemeen mogelijk om verplaatste schade als benadeelde partij te vorderen (art. 107 lid 1 onder a ontwerp-BW). In artikel III van het voorstel is voorzien in een aanpassing van artikel 36f Sr, zodat de schadevergoedingsmaatregel ook ten behoeve van gerechtigden kan worden opgelegd.

  Interessant in dit verband is de volgende passage uit de conceptmemorie van toelichting:

  ‘Naar aanleiding van de Amsterdamse zedenzaak heb ik de Tweede Kamer toegezegd het mogelijk te maken dat ouders van minderjarige kinderen die als gevolg van een strafbaar feit ten behoeve van hun kind kosten hebben gemaakt zich kunnen voegen in het strafproces om deze kosten op de dader te verhalen (Kamerstukken II 2012-2013, 33 552, [nr. 2,] p. 5). Dat is nu niet mogelijk omdat artikel 51f van het Wetboek van Strafvordering (hierna: Sv) alleen slachtoffers zelf de mogelijkheid biedt om de schade die zij hebben geleden, in het strafproces als benadeelde partij op de dader te verhalen, aangevuld met enkele bepalingen voor nabestaanden van overleden slachtoffers (zie Hof Amsterdam 26 april 2013, ECLI:NL:GHAMS:2013:BZ8885).’

  Uiteraard is het juist dat de ouders zich niet zelf als benadeelde partij kunnen voegen, maar ook de toelichting lijkt over het hoofd te zien dat de ouders de naar hen verplaatste schade ook namens het kind kunnen vorderen.

  Terug naar het arrest van de Hoge Raad. De benadeelde partijen (middel II en V) klagen dus met succes over het feit dat de door de kinderen, daarin vertegenwoordigd door hun ouders, ingediende vorderingen met betrekking tot de (verplaatste) materiële schade niet zijn toegewezen, althans dat deze beslissing onvoldoende is gemotiveerd. De Hoge Raad vindt inderdaad geen motivering in het arrest van het hof voor deze niet-ontvankelijkverklaring, maar dit leidt evenwel niet tot cassatie. Hiertoe overweegt de Hoge Raad dat bij verwijzing of terugwijzing van de zaak deze vorderingen van de benadeelde partijen in zoverre niet-ontvankelijk zullen worden verklaard, omdat zij een onevenredige belasting van het strafgeding zullen vormen. Immers, het hof dat na verwijzing of terugwijzing op de vorderingen van de benadeelde partijen dient te beslissen, zou dan per benadeelde partij per onderdeel van de gevorderde vergoeding ter zake van geleden materiële schade moeten vaststellen of het betreft schade van het kind die als rechtstreekse schade in de zin van artikel 51f lid 1 Sv is aan te merken, dan wel verplaatste schade in de zin van artikel 6:107 BW of schade van de ouder(s) zelf. In redelijkheid kan volgens de Hoge Raad niet anders worden geoordeeld dan dat dit – in deze zaak – een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

  • Onevenredige belasting

  Het lijkt erop dat de Hoge Raad hier gelet op het grote aantal slachtoffers en het grote aantal schadeposten aanneemt dat sprake zal zijn van een onevenredige belasting van het strafgeding.¹³xVgl. onder oud recht HR 18 april 2006, ECLI:NL:HR:2006:AU8117, NJ 2007/295 m.nt. M.S. Groenhuijsen. Doordat de verdachte veel slachtoffers heeft gemaakt en bij veel slachtoffers veel schadeposten heeft veroorzaakt, zou behandeling daarvan een onevenredige belasting vormen. Het lijkt er in het algemeen op dat de Hoge Raad al snel een onevenredige belasting van het strafgeding aanneemt.¹⁴xVgl. F.M. Ruitenbeek-Bart & A.J.J.G. Schijns, De schadeclaim van het slachtoffer van strafbare feiten; bruggenbouwer tussen twee rechtsgebieden?, TVP 2014, afl. 2, p. 40-42. Dit heeft er onder andere mee te maken dat de beslissing van de rechter om een onevenredige belasting van het strafgeding aan te nemen, alleen op begrijpelijkheid wordt getoetst.¹⁵xZie de conclusie van A-G Knigge (par. 5.16) bij HR 3 juli 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW3751, NJ 2012/451. Dit heeft tot gevolg dat ook als een gedeeltelijke toewijzing door het hof voor de hand ligt, gelet op de hoogte van de schade, de Hoge Raad een volledige niet-ontvankelijkheid toch niet onbegrijpelijk vindt.¹⁶xHR 3 juli 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW3751, NJ 2012/451. Beslissing contrair aan A-G Knigge. En ook bij een (klein) aandeel eigen schuld vindt de Hoge Raad het niet onbegrijpelijk dat de hele vordering niet-ontvankelijk wordt verklaard.¹⁷xHR 20 maart 2012, ECLI:NL:HR:2012:BU7349, NJ 2012/520, met een kritische noot van B.F. Keulen. Dit lijkt niet in de geest van de wet. Het criterium van de ‘onevenredige belasting van het strafgeding’ is in de wet gekomen via een amendement van de Kamerleden Wolfsen en Teeven. Doel hiervan was te bewerkstelligen dat de strafrechter zo veel als mogelijk inhoudelijk over de vordering van de benadeelde partij beslist. Het ging er de Kamerleden om de positie van het slachtoffer te versterken:

  ‘Het enkele feit dat een vordering wordt betwist, niet onmiddellijk met voldoende bewijsmiddelen wordt onderbouwd of dat er bijvoorbeeld een enkele getuige of deskundige moet worden gehoord of het gevorderde bedrag hoger is dan gemiddeld, mag geen reden (meer) zijn de vordering om die reden niet-ontvankelijk te verklaren. (…) Dat de omvang van de schade – ook immateriële – wellicht vaker dan nu het geval is zal worden bepaald door schatting, acht de indiener geen groot bezwaar.’¹⁸xKamerstukken II 2007/08, 30143, 16.

  Enig oponthoud moet voor de strafrechter geen aanleiding meer zijn om de vordering niet-ontvankelijk te verklaren.

  Bij de beoordeling of sprake is van een onevenredige belasting zou in deze zaak ook moeten worden betrokken dat de behandeling van de strafzaak bij het hof in totaal twaalf zittingsdagen bestreek. Nog wat extra tijd voor het nader beoordelen van de vorderingen van de benadeelde partijen zal dan toch niet snel als onevenredig belastend kunnen worden beschouwd. Daarbij komt dat het hof niet alle schadeposten volledig hoeft toe te wijzen. De vordering kan immers door de rechter worden gesplitst in een deel dat door het hof kan worden beoordeeld en een deel dat zich daar niet voor leent (art. 361 lid 3 Sv). Eventueel kunnen bepaalde schadeposten worden geschat. Het belang voor de slachtoffers is groot. Met name als voor de toegekende schadevergoeding ook de schadevergoedingsmaatregel wordt opgelegd. Slachtoffers van een zedenmisdrijf komen dan immers in aanmerking voor de zogenoemde voorschotregeling (art. 36f lid 7 Sr jo. art. 1 van het Uitvoeringsbesluit voorschot schadevergoedingsmaatregel¹⁹xBesluit van 24 juli 2010, Stb. 2010, 311.).

  Het hangt uiteraard van de onderbouwing van de vorderingen en van het verweer hiertegen af in hoeverre duidelijkheid kan worden gekregen over de vorderingen. En misschien moet de overweging van de Hoge Raad mede worden gezien als een punt van kritiek op de wijze waarop de benadeelde partijen hun vorderingen hebben ingediend. Wellicht was het verstandiger geweest alleen de immateriële schade van de kinderen en de verplaatste schade te vorderen, en niet ook de schade van de ouders zelf. Het zou kunnen zijn dat dit de beoordeling van de vorderingen bemoeilijkt.

  Proceskosten

  • Algemene opmerkingen

  In deze zaak is een hoog bedrag – in totaal € 95.307, 57 – voor proceskosten opgevoerd en aan de benadeelden toegewezen. Het tiende cassatiemiddel van de verdachte klaagt over deze toewijzing. Alvorens hierop in te gaan, eerst enkele algemene opmerkingen over de proceskosten met betrekking tot de benadeelde partij.

  Indien een benadeelde partij zich heeft gevoegd, is de rechter verplicht gelijktijdig met de einduitspraak uitspraak te doen over de vordering van de benadeelde partij (art. 335 Sv),²⁰xBijv. HR 8 juli 2003, ECLI:NL:HR:2003:AF9541, NJ 2003/574; HR 16 juni 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW8730". of eventueel eerder als hij de benadeelde partij kennelijk niet-ontvankelijk acht (art. 333 Sv).²¹xBijv. HR 18 april 2006, ECLI:NL:HR:2006:AU8112; Rb. Amsterdam 22 mei 2006, ECLI:NL:RBAMS:2006:AX3979; Rb. Amsterdam 14 augustus 2006, ECLI:NL:RBAMS:2006:AY6182; Rb. Amsterdam 24 juli 2010, ECLI:NL:RBAMS:2010:BN2052. De rechter is op grond van artikel 552a jo. artikel 361 lid 1 en 6 Sv ambtshalve tevens verplicht te beslissen over de kosten die door de benadeelde partij en de verdachte zijn gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog zijn te maken.²²xHR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/223 m.nt. M.J. Borgers. Dit geldt sinds de inwerkingtreding van de Wet versterking positie slachtoffers eveneens voor de kosten die de ouders of de voogd van de verdachte hebben gemaakt in het geval de verdachte de leeftijd van 14 jaar nog niet heeft bereikt en de vordering daardoor tegen hen is gericht (art. 51g lid 4 Sv). Ook in het geval de benadeelde partij (deels) niet-ontvankelijk is verklaard in haar vordering of als de vordering (deels) is afgewezen, dient het vonnis een beslissing te bevatten over de verwijzing in de gemaakte kosten. Dit uitgangspunt wordt in onderhavig arrest in r.o. 2.3 bevestigd.²³xHR 2 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3490, NJ 2015/16; HR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/223 m.nt. M.J. Borgers.

  Van de proceskosten moeten worden onderscheiden de kosten die de benadeelde partij eventueel maakt om buitengerechtelijk haar schade te verhalen. Deze kosten komen op grond van artikel 6:96 lid 2 onder c BW, mits deze redelijk zijn, voor vergoeding in aanmerking.²⁴xHR 21 november 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA8404. Deze buitengerechtelijke kosten kunnen door de benadeelde gewoon als rechtstreekse schade worden gevorderd, behalve bij toepassing van artikel 241 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv), waardoor de buitengerechtelijke kosten in de proceskostenveroordeling opgaan.²⁵xHof ’s-Hertogenbosch 2 mei 2011, ECLI:NL:GHSHE:2011:BQ3141.

  Onder de kosten van artikel 592a Sv vallen bijvoorbeeld de reiskosten voor het bijwonen van de zitting (vergelijk art. 238 Rv), de kosten voor afschriften van stukken²⁶xF.F. Langemeijer, Het slachtoffer in het strafproces, Deventer: Kluwer 2010, p. 116-117; HR 17 februari 1998, NJ 1998/449. en portokosten.²⁷xVgl. J. Candido (red.), Slachtoffer en de rechtspraak. Handleiding voor de strafrechtspraktijk, Den Haag: LOVS/Rvdr 2013, p. 159-160. Te raadplegen via <www.rechtspraak.nl>. Deze kosten kunnen worden begroot overeenkomstig het Besluit tarieven in strafzaken 2003.²⁸xBesluit van 16 augustus 2003, Stb. 2003, 330. Laatstelijk gewijzigd bij Besluit van 28 augustus 2012, Stb. 2012, 390. Ook de kosten van een meegebrachte tolk zouden onder de proceskosten kunnen vallen. Gelet op de schadebeperkingsplicht is het echter de vraag of deze kosten kunnen worden opgevoerd, omdat het ook mogelijk is het Openbaar Ministerie te vragen een tolk op te roepen. Hieraan zijn voor het slachtoffer geen kosten verbonden.²⁹xAanwijzing slachtofferzorg 21 december 2010, Stcrt. 2010, 20476, p. 7. Indien het slachtoffer zich laat bijstaan door een advocaat of andere gemachtigde, worden de kosten voor de rechtsbijstand gerekend tot de proceskosten. Hieronder wordt ook begrepen een eventuele door de Raad voor Rechtsbijstand opgelegde ‘eigen bijdrage’.³⁰xHR 21 september 1999, NJ 1999/801.

  De toegewezen proceskosten zijn geen schade in de zin van artikel 51f lid 1 Sv. Dat brengt mee dat dergelijke kosten ook niet in aanmerking kunnen worden genomen bij de oplegging van de schadevergoedingsmaatregel (art. 36f lid 1 Sr).³¹xHR 21 september 1999, NJ 1999/ 801; HR 9 mei 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA5731; HR 19 maart 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD8963, NJ 2002/497. Ingevolge artikel 421 lid 3 Sv mag de benadeelde partij in hoger beroep niet alsnog schadeposten opvoeren die zij in eerste aanleg niet heeft opgevoerd, en mag zij evenmin het bedrag van de in eerste aanleg wel opgevoerde schadeposten verhogen.³²xHR 17 februari 1998, NJ 1998/449. Gelet op de aard van de proceskosten staat het de rechter in hoger beroep echter vrij voor wat betreft de verwijzing in de kosten een hoger bedrag in aanmerking te nemen dan het bedrag van de in eerste aanleg toegewezen kosten.³³xHR 11 september 2012, ECLI:NL:HR:2012:BX4442; HR 18 april 2000, NJ 2000/413. In cassatie is overigens niet voorzien in een veroordeling van de verdachte in de kosten die de benadeelde partij in die procedure heeft gemaakt.³⁴xHR 20 maart 2001, ECLI:NL:HR:2001:ZD2140.

  Op de vraag op welke wijze de rechter dient te beslissen wie welke kosten voor rechtsbijstand van de ander dient te vergoeden, geeft artikel 592a Sv geen antwoord. Hiervoor dient aansluiting te worden gezocht bij het proceskostensysteem van het Wetboek van Burgerlijke rechtsvordering (art. 237 e.v.).³⁵xVgl. HR 29 mei 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB1819, NJ 2002/123 m.nt. C.P.M. Cleiren. Dit brengt met zich mee dat de partij die (grotendeels) in het ongelijk wordt gesteld, in de kosten wordt veroordeeld (art. 237 lid 1 Rv). Wordt de vordering van de benadeelde partij (grotendeels) toegewezen, dan zal de verdachte in de kosten worden veroordeeld. Bij een deels afgewezen en toegewezen vordering of bij nodeloos gemaakte kosten kunnen de kosten worden gecompenseerd. Bij gehele afwijzing van de vordering wordt de benadeelde partij in de kosten veroordeeld. Over het algemeen worden de kosten dan overigens op nihil gesteld, omdat de verdediging geen proceskosten heeft opgevoerd en de werkzaamheden van de raadsman met betrekking tot de vordering van de benadeelde partij in vergelijking met zijn werkzaamheden in de strafzaak zeer gering zijn.³⁶xBijv. Rb. Limburg 8 september 2014, ECLI:NL:RBLIM:2014:7751; Rb. Rotterdam 20 januari 2009, ECLI:NL:RBROT:2009:BH0752; Hof Leeuwarden 21 april 2005, ECLI:NL:GHLEE:2005:AT5059.

  • De kosten rechtsbijstand bij niet-ontvankelijkheid

  In de onderhavige zaak zijn de vorderingen voor immateriële schadevergoeding gedeeltelijk toegewezen en gedeeltelijk afgewezen en de benadeelde partijen voor het overige niet-ontvankelijk verklaard in hun vorderingen (r.o. 2.2.2). Het hof heeft de gevorderde bedragen voor de rechtsbijstand volledig toegewezen. In dit verband overweegt de Hoge Raad dat:

  ‘Voor zover het middel erover klaagt dat de toegewezen kosten deels zijn gemaakt ten behoeve van benadeelde partijen die in hun vorderingen geheel of gedeeltelijk [curs. AHS] niet-ontvankelijk zijn verklaard, miskent het middel dat (…) die enkele omstandigheid niet meebrengt dat het Hof gehouden was de ten behoeve van die benadeelde partijen gemaakte kosten geheel of gedeeltelijk af te wijzen.’

  Bij mijn weten zijn er in deze zaak geen benadeelde partijen geheel niet-ontvankelijk verklaard. Waarschijnlijk doelt de Hoge Raad op de ouders van de slachtoffers voor zover zij zich voor hun eigen schade hebben gevoegd. Maar helemaal zeker ben ik er niet van. Het kan ook zijn dat de Hoge Raad alleen bedoelt te zeggen dat in het algemeen geldt dat ook gehele niet-ontvankelijkheid niet meebrengt dat de proceskosten geheel of gedeeltelijk moeten worden afgewezen, maar dat hier van een gedeeltelijke niet-ontvankelijkheid sprake is.³⁷xVgl. HR 20 januari 2009, ECLI:NL:HR:2009:BG1662, NJ 2009/74. Hierbij ging het om een zaak waarbij de benadeelde partij voor het overgrote deel niet-ontvankelijk was verklaard en de Hoge Raad casseerde omdat het oordeel van het hof, dat de door de benadeelde partij gemaakte kosten werden begroot op nihil, niet zonder meer begrijpelijk was.

  In ieder geval rijst de vraag hoe deze overweging zich verhoudt tot artikel 237 Rv. Hoe kan een benadeelde partij waarvan de vordering geheel niet is toegewezen toch proceskosten krijgen toegewezen? Hiervoor is van belang dat de strafrechter naast een inhoudelijke beoordeling van de vordering van de benadeelde partij, die kan leiden tot een (gedeeltelijke) toe- of afwijzing, de benadeelde partij ook (gedeeltelijk) niet-ontvankelijk in haar vordering kan verklaren. De drie belangrijkste redenen voor niet-ontvankelijkheid zijn te vinden in artikel 361 lid 2 en 3 Sv. De rechter zal tot niet-ontvankelijkheid komen indien:
  

  1. aan de verdachte geen straf of maatregel wordt opgelegd;

  2. de schade niet rechtstreeks is toegebracht door het bewezenverklaarde feit;

  3. de behandeling van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

  Veelal zal kostenveroordeling ten laste van de benadeelde partij plaatsvinden indien deze niet-ontvankelijk in de vordering wordt verklaard. Bij niet-ontvankelijkheid geldt de benadeelde partij immers in beginsel als degene die in het ongelijk is gesteld in de zin van artikel 237 Rv. Net als bij afwijzing van de vordering worden de kosten dan over het algemeen op nihil gesteld.³⁸xBijv. Hof ’s-Hertogenbosch 27 januari 2015, ECLI:NL:GHSHE:2015:191; Hof Leeuwarden 19 september 2011, ECLI:NL:GHLEE:2011:BT2243; Hof Arnhem 3 november 2009, ECLI:NL:GHARN:2009:BK1920. In de praktijk beschouwt de strafrechter de niet-ontvankelijkheid niet altijd als het ongelijk hebben van de benadeelde partij, waarna tot compensatie van kosten wordt beslist.³⁹xVgl. de conclusie van A-G Jörg (par. 10) bij HR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/233 m.nt. M.J. Borgers. Bijv. Hof ’s-Hertogenbosch 9 december 2014, ECLI:NL:GHSHE:2014:5316; Hof ’s-Hertogenbosch 6 juni 2014, ECLI:NL:GHSHE:2014:1811; Rb. ’s-Hertogenbosch 17 oktober 2011, ECLI:NL:RBSHE:2011:BT7338; Rb. Assen 22 december 2009, ECLI:NL:RBASS:2009:BK7390. Maar kan dit ook betekenen dat de verdachte toch tot de kosten wordt veroordeeld als de benadeelde geheel niet-ontvankelijk wordt verklaard? In een eerder arrest overwoog de Hoge Raad al het volgende:

  ‘Anders dan het middel kennelijk tot uitgangspunt neemt, brengt een niet-ontvankelijkverklaring als de onderhavige niet zonder meer mee dat de benadeelde partij zelf de kosten moet dragen die zij heeft moeten maken ten behoeve van de voeging in het strafproces. De beslissing om in een zodanig geval – waarbij is bepaald dat de benadeelde partij haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter kan aanbrengen – de verdachte te verwijzen in de door de benadeelde partij gemaakte kosten, behoeft nadere motivering. Die motivering ontbreekt in het onderhavige geval. Het middel klaagt hierover terecht.’⁴⁰xHR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/233 m.nt. M.J. Borgers, r.o. 3.6.

  Volgens A-G Jörg in zijn conclusie vóór dit arrest kan toewijzing van proceskosten aan de niet-ontvankelijke benadeelde partij met name aan de hand zijn bij een niet-ontvankelijkverklaring om proceseconomische redenen: omdat behandeling van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. Daarbij mag als vertrekpunt voorts gelden dat in de strafrechtspraak juist de houding of gedraging van de verdachte aanleiding geeft voor een civiele voeging.⁴¹xZie de conclusie van A-G Jörg (par. 11) bij HR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/233 m.nt. M.J. Borgers. Bovendien is het vaak niet makkelijk te voorzien of de rechter de beoordeling van de vordering al dan niet als een onevenredige belasting van de strafzaak zal opvatten⁴²xM.J. Borgers in par. 6 van zijn annotatie bij HR 23 november 2010, NJ 2011/233. en kan de opstelling van de verdachte ook tot gevolg hebben dat binnen het strafproces niet op de civiele vordering kan worden beslist.⁴³xJ.C.A.M. Claassens, Aanbevelingen civiele vordering en schadevergoedingsmaatregel, Den Haag: Rvdr 2011, p. 34.

  Indien we ervan uitgaan dat de Hoge Raad tot uitdrukking heeft willen brengen dat de volledige niet-ontvankelijkheid van de ouders als benadeelde partij niet in de weg staat aan de toewijzing van proceskosten, dan zou kunnen worden gedacht dat de Hoge Raad nog verder gaat dan A-G Jörg. De ouders van de slachtoffers zijn voor wat hun eigen vordering betreft immers niet om proceseconomische redenen in hun vordering niet-ontvankelijk verklaard. Zij behoren niet tot de kring van voegingsgerechtigden. Hun schade is geen rechtstreekse schade in de zin van artikel 51f lid 1 Sv. Maar hier is natuurlijk van belang dat de kosten voor rechtsbijstand tevens betrekking hebben op de kosten die de ouders hebben gemaakt als wettelijk vertegenwoordiger van de slachtoffers. Deze kosten vallen, althans voor het overgrote deel, samen met de kosten die betrekking hebben op hun vordering uit eigen hoofde. En het is aannemelijk dat de Hoge Raad daarom in dit geval ook geen nadere motivering vraagt.

  • De hoogte van de kosten rechtsbijstand

  Dit brengt mij bij het aspect van de hoogte van de kostenveroordeling. De kosten rechtsbijstand worden begroot op dezelfde wijze als dat gebeurt in civiele zaken. Over het algemeen gebruikt de rechter hiervoor het ‘liquidatietarief rechtbanken en hoven’. Hieraan is de rechter echter niet gebonden. Het liquidatietarief is geen recht in de zin van art. 79 Wet RO, maar slechts een de rechter niet-bindende richtlijn.⁴⁴xHR 26 februari 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD8866. Het hof heeft gelet op de omvang van de zaak terecht reden gezien om van het liquidatietarief af te wijken. Het oordeel van het hof impliceert dat van onnodig gemaakte kosten van rechtsbijstand in deze zaak geen sprake is. Niet voor zover het de kosten voor rechtsbijstand betreft die betrekking hebben op het niet-toegewezen deel van de vorderingen en evenmin voor zover het zittingsdagen betreft waar de vordering niet aan de orde was. Deze opvatting is geheel in de geest van de wet betreffende de rol van de benadeelde partij binnen het strafproces, de wettelijk vertegenwoordiger(s) van de benadeelde partij inbegrepen.

  De Hoge Raad maakt aan de kosten rechtsbijstand verder weinig woorden vuil en verwijst alleen naar vaste jurisprudentie dat de wettelijke voorschriften met betrekking tot de motivering van rechterlijke uitspraken zich niet uitstrekken tot de daarin opgenomen beslissing omtrent het bedrag van de kosten noch tot de vaststelling van wat tot die kosten moet worden gerekend.⁴⁵xHR 29 mei 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB1819; HR 22 mei 1935, NJ 1936/1064. De beslissing omtrent de kostenveroordeling kan wel worden getoetst op begrijpelijkheid.⁴⁶xZie de conclusie van A-G Jörg (par. 12) bij HR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/233 m.nt. M.J. Borgers. Daar ziet de Hoge Raad in dit geval blijkbaar geen reden voor.

Noten

• 1 Vgl. ook de uitgebreide conclusie van A-G Harteveld bij dit arrest.

• 2 Wet van 17 december 2009, Stb. 2010, 1, in werking getreden op 1 januari 2011, Stb. 2010, 291.

• 3 Kamerstukken II 2004/05, 30143, 3, p. 4 (MvT).

• 4 Wet van 23 december 1992, Stb. 1993, 29.

• 5 Kamerstukken II 1989/90, 21345, 3, p. 11 (MvT).

• 6 Kamerstukken II 2004/05, 30143, 3, p. 4 (MvT).

• 7 Aldus ook A-G Harteveld in zijn conclusie (par. 17.2) bij dit arrest.

• 8 HR 5 december 2008, ECLI:NL:HR:2008:BE9998, NJ 2009/387 m.nt. J.B.M. Vranken (Rijnstate/X). Vgl. Oosterveen & Frenk, T&C Burgerlijk Wetboek, art. 6:107 BW, aant. 3.

• 9 Anders: Hof ’s-Hertogenbosch 2 mei 2011, ECLI:NL:GHSHE:2011:BQ3141, dat het wel mogelijk achtte dat ouders de (verplaatste) schade konden vorderen, omdat de kosten waren gemaakt op grond van hun verzorgingsplicht ex art. 1:247 BW voor het minderjarige slachtoffer.

• 10 Rb. Oost-Brabant 28 mei 2014, ECLI:NL:RBOBR:2014:2882; Rb. Midden-Nederland 4 maart 2014, ECLI:NL:RBMNE:2014:3272; Rb. Midden-Nederland 23 december 2013, ECLI:NL:RBMNE:2013:7441; Rb. Amsterdam 12 juli 2013, ECLI:NL:RBAMS:2013:4227.

• 11 Rb. Oost-Brabant 24 november 2014, ECLI:NL:RBOBR:2014:7127.

• 12 Te raadplegen via <www.internetconsultatie.nl/wetsvoorstel_zorg_en_affectieschade>.

• 13 Vgl. onder oud recht HR 18 april 2006, ECLI:NL:HR:2006:AU8117, NJ 2007/295 m.nt. M.S. Groenhuijsen.

• 14 Vgl. F.M. Ruitenbeek-Bart & A.J.J.G. Schijns, De schadeclaim van het slachtoffer van strafbare feiten; bruggenbouwer tussen twee rechtsgebieden?, TVP 2014, afl. 2, p. 40-42.

• 15 Zie de conclusie van A-G Knigge (par. 5.16) bij HR 3 juli 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW3751, NJ 2012/451.

• 16 HR 3 juli 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW3751, NJ 2012/451. Beslissing contrair aan A-G Knigge.

• 17 HR 20 maart 2012, ECLI:NL:HR:2012:BU7349, NJ 2012/520, met een kritische noot van B.F. Keulen.

• 18 Kamerstukken II 2007/08, 30143, 16.

• 19 Besluit van 24 juli 2010, Stb. 2010, 311.

• 20 Bijv. HR 8 juli 2003, ECLI:NL:HR:2003:AF9541, NJ 2003/574; HR 16 juni 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW8730".

• 21 Bijv. HR 18 april 2006, ECLI:NL:HR:2006:AU8112; Rb. Amsterdam 22 mei 2006, ECLI:NL:RBAMS:2006:AX3979; Rb. Amsterdam 14 augustus 2006, ECLI:NL:RBAMS:2006:AY6182; Rb. Amsterdam 24 juli 2010, ECLI:NL:RBAMS:2010:BN2052.

• 22 HR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/223 m.nt. M.J. Borgers.

• 23 HR 2 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3490, NJ 2015/16; HR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/223 m.nt. M.J. Borgers.

• 24 HR 21 november 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA8404.

• 25 Hof ’s-Hertogenbosch 2 mei 2011, ECLI:NL:GHSHE:2011:BQ3141.

• 26 F.F. Langemeijer, Het slachtoffer in het strafproces, Deventer: Kluwer 2010, p. 116-117; HR 17 februari 1998, NJ 1998/449.

• 27 Vgl. J. Candido (red.), Slachtoffer en de rechtspraak. Handleiding voor de strafrechtspraktijk, Den Haag: LOVS/Rvdr 2013, p. 159-160. Te raadplegen via <www.rechtspraak.nl>.

• 28 Besluit van 16 augustus 2003, Stb. 2003, 330. Laatstelijk gewijzigd bij Besluit van 28 augustus 2012, Stb. 2012, 390.

• 29 Aanwijzing slachtofferzorg 21 december 2010, Stcrt. 2010, 20476, p. 7.

• 30 HR 21 september 1999, NJ 1999/801.

• 31 HR 21 september 1999, NJ 1999/ 801; HR 9 mei 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA5731; HR 19 maart 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD8963, NJ 2002/497.

• 32 HR 17 februari 1998, NJ 1998/449.

• 33 HR 11 september 2012, ECLI:NL:HR:2012:BX4442; HR 18 april 2000, NJ 2000/413.

• 34 HR 20 maart 2001, ECLI:NL:HR:2001:ZD2140.

• 35 Vgl. HR 29 mei 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB1819, NJ 2002/123 m.nt. C.P.M. Cleiren.

• 36 Bijv. Rb. Limburg 8 september 2014, ECLI:NL:RBLIM:2014:7751; Rb. Rotterdam 20 januari 2009, ECLI:NL:RBROT:2009:BH0752; Hof Leeuwarden 21 april 2005, ECLI:NL:GHLEE:2005:AT5059.

• 37 Vgl. HR 20 januari 2009, ECLI:NL:HR:2009:BG1662, NJ 2009/74. Hierbij ging het om een zaak waarbij de benadeelde partij voor het overgrote deel niet-ontvankelijk was verklaard en de Hoge Raad casseerde omdat het oordeel van het hof, dat de door de benadeelde partij gemaakte kosten werden begroot op nihil, niet zonder meer begrijpelijk was.

• 38 Bijv. Hof ’s-Hertogenbosch 27 januari 2015, ECLI:NL:GHSHE:2015:191; Hof Leeuwarden 19 september 2011, ECLI:NL:GHLEE:2011:BT2243; Hof Arnhem 3 november 2009, ECLI:NL:GHARN:2009:BK1920.

• 39 Vgl. de conclusie van A-G Jörg (par. 10) bij HR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/233 m.nt. M.J. Borgers. Bijv. Hof ’s-Hertogenbosch 9 december 2014, ECLI:NL:GHSHE:2014:5316; Hof ’s-Hertogenbosch 6 juni 2014, ECLI:NL:GHSHE:2014:1811; Rb. ’s-Hertogenbosch 17 oktober 2011, ECLI:NL:RBSHE:2011:BT7338; Rb. Assen 22 december 2009, ECLI:NL:RBASS:2009:BK7390.

• 40 HR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/233 m.nt. M.J. Borgers, r.o. 3.6.

• 41 Zie de conclusie van A-G Jörg (par. 11) bij HR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/233 m.nt. M.J. Borgers.

• 42 M.J. Borgers in par. 6 van zijn annotatie bij HR 23 november 2010, NJ 2011/233.

• 43 J.C.A.M. Claassens, Aanbevelingen civiele vordering en schadevergoedingsmaatregel, Den Haag: Rvdr 2011, p. 34.

• 44 HR 26 februari 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD8866.

• 45 HR 29 mei 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB1819; HR 22 mei 1935, NJ 1936/1064.

• 46 Zie de conclusie van A-G Jörg (par. 12) bij HR 23 november 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM9405, NJ 2011/233 m.nt. M.J. Borgers.